تفاوت اختلال اُتیسم و بیش فعالی؛ علائم، تشخیص و راه‌های بهبود
تاریخ انتشار: ۲۹ شهریور ۱۳۹۹ | کد خبر: ۲۹۳۴۴۱۳۹
اختلالات عصب تحولی، گروهی از اختلال‌ها است که در دوره اول رشد کودک نشانه‌های خود را نشان می‌دهد.
به گزارش ایسنا، بنابراعلام ایده های کوچک نوین، راه تشخیص این اختلال‌ها، عملکرد کودک و تغییرات در رشد او است. اختلال اتیسم و بیش‌فعالی دو اختلال شایع عصب تحولی هستند.
اختلال طیف اُتیسم آثار پایداری در ارتباطات و تعاملات اجتماعی کودک می‌گذارد.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
این در حالی است که اختلال نقص توجه یا بیش‌فعالی، مشکل در توجه، سازماندهی، سطوح فعالیت و کنترل تنش است. کودک بیش فعال نمی‌تواند تمرکز کند و با آرامش یک‌جا بنشینند.
بیش‌فعالی؛ کودکِ فراموش‌کارِ پرهیجان
کودک بیش‌فعال، فراموش‌کار به نظر می‌رسد و به راحتی حواسش پرت می‌شود. به نظر می‌رسد گوش نمی‌کند و دستورالعمل‌ها را دنبال نمی‌کند. زود کج‌خلق می‌شود و نمی‌تواند از پس تنش‌های محیط بربیاید.
برای کودک بیش‌فعال سخت است که تکالیفش را انجام دهد و روی یک کار خاص تمرکز کند. در عوض او فعالیت‌های پر هیجان را بسیار دوست دارد.
کودک بیش‌فعال سخت ارتباط برقرار می‌کند و گاهی حرفهای بی‌ربط می‌زند و ممکن است در درک نشانه‌های غیرکلامی مشکل داشته باشد. او نمی‌تواند برای رسیدن نوبت بازی کردنش صبر کند و بدون فکر اقدام می‌کند.
او نمی‌تواند هنگام فعالیت‌های آرام مثل غذا خوردن، سر کلاس نشستن و ... ساکت بنشیند. او در کار دیگران دخالت می‌کند و ممکن است عواقب اقدامات خودش را درک نکند. کودک بیش‌فعال ممکن است به درون‌دادهای حسی مانند صدا، بو و مزه واکنش‌های اغراق‌شده‌ای نجات دهد.
اختلال طیف اُتیسم؛ کودکِ گوشه‌گیر و وسواسی
کودک با اختلال اُتیسم ارتباط چشمی و فیزیکی برقرار نمی‌کند. او خیلی دیر شروع به حرف زدن می‌کند یا شاید هرگز حرف نزد. این کودک مستعد است که به مشکلات پردازش حسی، اضطراب و مشکلات ارتباطی دچار شود. اگر روتین‌های روزمره کودک با اختلال اُتیسم تغییر کند، ناراحت و مضطرب می‌شود.
او بازی کردن با اسباب بازی های تکراری را ترجیح می‌دهد و دوست ندارد کارهای جدید، یا غذاهای جدید را امتحان کند. در شرایطی که تجربه استرس دارد، از حرکات بدن مثل بال‌بال زدن استفاده افراطی می‌کند تا آرام شود. او هم مانند کودک بیش‌فعال مدام در حرکت و بی‌قرار است و نیاز دارد چیزی را بردارد و تکان دهد.
در حالی که کودک بیش‌فعال شاید به درون‌دادهای حسی تنها یک واکنش افراطی داشته باشد، کودک با اختلال اُتیسم به شدت به این درون‌دادها حساس است و واکنش نشان می‌دهد. هر دو این گروه کودکان در درک خطر و ایمنی مشکل دارند.
آثار احتمالی هیجانی-اجتماعی اختلالات عصب تحولی
مهم‌ترین مشکل اختلال اُتیسم، درک اجتماعی، نقص در برقراری ارتباط و رفتارهای روتین و تکراری است. بسیاری از این کودکان، حتی آن‌هایی که مشکلات شناختی عمیقی ندارند، در پیدا کردن دوست و درک نشانه‌های اجتماعی ضعیف عمل می‌کنند.
برای کودکان بیش‌فعال این داستان کمی فرق می‌کند. آنها از قوانین اجتماعی تبعیت نمی‌کنند و این ویژگی باعث می‌شود یا دوستی پیدا نکنند یا حفظ روابط برایشان مشکل باشد. هر دو این کودکان ممکن است بازخوردهای منفی فراوانی بگیرند که بر عزت نفسشان اثر بگذارد و احساس بود بودن یا شکست خوردن داشته باشند.
بهبود عملکرد کودکان با اختلالات عصب تحولی
هم کودکان با اختلال اُتیسم و هم کودکان بیش‌فعال، تجربه ناخوشایندی در برخورد با دنیای اطرافشان دارند. آنها احساس می‌کنند که درک نمی‌شوند و با بقیه متفاوتند و شاید این احساس باعث شود گوشه‌گیر شوند. انگیزه نداشتن برای ورود دوباره به اجتماع مهم‌ترین مسئله‌ای است که والدین این کودکان با آن مواجه هستند.
سیستم برقراری ارتباط با تصویر یا همان پکس، شیوه‌ای موثر برای کمک به برقراری ارتباط با کودکان با اختلال اُتیسم است. کودکانی که در درک و استفاده از زبان گفتار دچار مشکل می‌شوند و اما در درک تصاویر خوب عمل می‌کنند. کارت‌های دیداری پکس به کودک برای یادگیری نام اشیاء، غذاها و درک مفاهیم و احساسات کمک می‌کند.
اسباب بازی های امنی مثل دندان‌گیر، بندهای کششی و حلقه‌های حسی به هر دو گروه کودکان کمک می‌کند که استرس و بی‌قراری‌های خود را کنترل کنند و بتوانند بهتر تمرکز و توجه کنند.
کدی لند؛ مجموعه‌ای برای همه کودکان با نیازهای مراقبتی ویژه
مجموعه کدی لند با سابقه تهیه، تولید و دسته‌بندی محصولات برای کوکان با نیازهای مراقبتی ویژه، حالا تبدیل به یک مرجع برای خرید اسباب‌بازی‌ها و محصولات امن برای کودکان شده است.
در کِدی می‌توانید کارت‌های دیداری پکس، دندان‌گیر، حلقه‌های حسی، ماژیک‌های گچ مایع و بندهای کششی را پیدا کنید. همۀ این محصولات برای کودکان با نیازهای مراقبتی ویژه مفید است و می‌تواند در بهبود عملکرد و برقراری ارتباط به آنها کمک کند.
انتهای رپرتاژ آگهی
منبع: ایسنا
کلیدواژه: اسباب بازی اختلال ا تیسم برقراری ارتباط کودک بیش فعال برای کودک بیش فعالی
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.isna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایسنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۹۳۴۴۱۳۹ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
برنامه کودکی نداریم که درباره «جیغ و دست و هورایش» صحبت کنیم
بازنگری در فرمول «جیغ و دست و هورا» در ساخت برنامه‌های تلویزیون به عبارتی تبدیل شد که همه درباره‌اش صحبت می‌کنند. مجری قدیمی که اعتقاد دارد از آن برنامه‌های جذاب و کودکانه خبری نیست که بیاییم درباره اینکه جیغ و دست و هورا باشد یا نباشد صحبت کنیم. - اخبار فرهنگی -
به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، امروز بحث‌های متفاوتی درباره فقدانِ محتوا برای خردسالان، کودکان و نوجوانان در تلویزیون می‌شود، برنامه‌هایی که خلاقیت و نوآوری ندارند و فقط برخی از کاراکترهای کودکانه به فرمول جیغ و دست و هورا روی می‌آورند. در گذشته‌ای نه چندان دور درباره این نکته صحبت شده بود اما انتقاد هنرمند پیشکسوت کودک در جریان جشنواره عروسکی تلویزیون (عروسک‌خونه) دوباره انتقادات را به این سمت آورد.
روز گذشته با یکی از پزشکان حوزه کودک در خصوص دعوت کودکان به جیغ و دست و هورا صحبت کردیم که او هم اعتقاد داشت ایجاد نشاط درونی باید در دستور کار تلویزیونی‌ها قرار بگیرد نه یک تخلیه انرژی آنی و لحظه‌ای؛ که البته این اتفاق هم در نوعِ‌خودش لازم است اما کامل و جامع نیست.
الهه رضایی مجری و برنامه‌ساز قدیمیِ تلویزیون است که شاید بهترین سال‌های کودکانه شبکه یک با اجرای او در خاطره‌ها مانده باشد؛ او در جریان گفت‌وگو با خبرنگار تسنیم بارها به جمله‌ای اشاره کرد که انتقاد بسیاری از کاربلدها و قدیمی‌های عرصه کودک است؛ متأسفانه کودک و نوجوان در کشور ما به فراموشی سپرده شده و دغدغه نیستند. چرا که به تعبیرِ رضایی، ما استعدادها و تهیه‌کنندگان قدرتمندی در حوزه کودک داریم که بخشی از آنها کنار گذاشته شدند و یا به ورطه فراموشی سپرده شدند.
او در این گفت‌وگو، دست و جیغ و هورا را آفتِ برنامه‌سازی کودک عنوان کرد و گفت: امروز برنامه‌هایی ساخته می‌شود که آهنگی می‌زنند و مجری فریاد می‌زند دست و جیغ و هورا! یا بچه‌هایشان را می‌آورند تا دیده شوند، این برنامه‌سازی نیست!
جیغ و دست و هورا برای تخلیه انرژی خوب است نه برنامه‌سازی تلویزیون!
این مجری قدیمی تلویزیون به خبرنگار تسنیم گفت: جیغ و دست و هورا برای تخلیه انرژی لازم است خصوصاً برای خردسالان و مدتی به یک روشی تبدیل شد که یکی از مدارس تهران این کار را شروع کرد. صبح برای اینکه انرژی بچه‌ها را افزایش بدهد این کار را می‌کردند و روش خوبی است. اما نه به عنوان برنامه‌سازی‌های تلویزیون! البته که این روزها برنامه کودکی نداریم که بخواهیم درباره جیغ و دست و هورایش با هم بحث کنیم. ناگفته نماند که دوره‌ای همه برنامه‌های کودک تلویزیون همین کار را می‌کردند تا به گونه‌ای حواسِ کودکان را پرت کنند چون خلاقیت و نوآوری نداشتند که به رخ بکشند.
نمی‌گویم این کار ممنوع است!
وی افزود: باز هم درباره «جیغ و دست و هورا» این نکته را باید یادآور شوم که من نگفتم و نمی‌گویم این کار ممنوع است و به طورکل نباشد. اما به اندازه کافی بایستی این اتفاق بیفتد که در آن صورت اشکالی ندارد. منتها اگر بیش از اندازه در هر کاری باشد یا در مراسم و برنامه تلویزیون، به کودکان هیچ کمکی نمی‌کند و اتفاقاً گاهی اوقات «آزاردهنده» هم خواهد بود. در هر چیزی افراط و تفریط دردسرساز است. نه خیلی همه‌چیز آرامِ آرام و نه شلوغِ شلوغ که بقیه را اذیت کند. ممکن است بچه‌ها در برهه‌ای هم لذت ببرند اما کار اصولی نیست و به اندازه و گهگاهی هم اتفاق بیفتد ایرادی ندارد.
شکل‌گیری نشاط کودکان با جیغ و دست و هورا یا اتفاقی درونی؟!اصلاً نیازی به این همه شلوغ‌بازی نبود
رضایی در ادامه اضافه کرد: کودکان از صفر تا 6 سالگی بهترین مقطع یادگیری‌شان است. سن تربیت‌پذیری، آینده‌سازی و استعدادیابی در این زمان اتفاق می‌افتد. باید از طریق برنامه‌سازی به‌طور غیرمستقیم و مستقیم و با بازی‌های درست و کاربردی، مهارت‌افزایی را رونق دهیم، اما همواره مجری فریاد می‌زند جیغ و هورای بلند و این روزها هم لباس‌های رنگارنگ بپوشند. این نوع اتفاقات نمی‌تواند برای کودک، فرهنگ‌سازی کند یا تأثیرگذار باشد. بچه‌ها نمی‌توانند الان در این شرایطی که برایشان فراهم شده انرژی‌شان را تخلیه کنند. اگر مسابقاتی برای بچه‌ها بگذارند که این بچه‌ها بتوانند انرژی‌شان را تخلیه کنند. اگر خلاقیت‌هایی را برای بچه‌ها ایجاد کنند. برنامه‌هایی که بتواند از خلاقیت‌های بچه‌ها استفاده کند، بسازند. همانطور که در گذشته هم این نوع برنامه می‌ساختند؛ اصلاً نیازی به این همه شلوغ‌بازی نبود. باید این شلوغ بازی‌ها را کم کنند. اصلاً چه دلیلی دارد برنامه‌های تلویزیون که دست می‌زنند، جیغ و هورا بکشند.
وی خاطرنشان کرد: جیغ زدن برای تخلیه انرژی است اما نه در استودیو و برنامه‌ای که قرار است حرفهای مهمی را در قالب مفاهیم کودکانه بزند. چون دستشان خالی از مفهوم و ارزش است به سمت چنین حرکت‌هایی می‌روند تا خلأهای ذاتی برنامه‌سازی را پُر کنند.کاری ندارند غیر از اینکه چند دقیقه‌ای با این دست و جیغ و هورا بگذرانند. اما اگر برنامه، مسابقه و خلاقیت و بینشی داشته باشد آن وقت می‌بینید که حواسِ کودک را پرتِ این نوع حرکت‌ها نمی‌کنند و فرصت کمتری را برای این همه سر و صدا اختصاص می‌دهند.
چرا ترجمه‌ها در حوزه کودک و نوجوان بر تألیف پیشی گرفت؟کودک در تلویزیون و رسانه برای کسی مهم نیست
رضایی با اشاره به اینکه هنوز هم این نکته را تکرار می‌کنم کودک در تلویزیون و مجموعه رسانه برای کسی مهم نیست، افزود: بچه‌ها برایشان ارزش ندارند؛ اگر ارزشمند باشند باید سعی کنند روشی را انتخاب کنند که در راستای نیاز و علایق کودکان قدم بردارند. آنچه که به نظر می‌آید با سبک زندگی خانواده‌های ایرانی‌ها تطبیق داشته باشد. البته برای تلاشگران شبکه کودک احترام زیادی قائلم اما احساس می‌کنم برخی از مسئولان خصوصاً در شبکه کودک، اطلاعات کودک، روانشناسی کودک و نیازسنجی‌های کودک را نمی‌شناسند، شاید نمی‌دانند بایدها و نبایدهایشان چیست که یاد بگیرند. چون ما معضلات بزرگی در جامعه‌مان داریم و فضا را جدّی نگیریم، فرهنگ‌مان از دست می‌رود. وقتی درباره خطر اعتیاد، کودکان کار و خیلی از معضلات دیگر هم صحبت می‌کنیم برخی‌ها می‌خندند و جدّی نمی‌گیرند. این فضاها واقعاً نیازمند کار جامعه‌شناسی دقیق و ساماندهی قدرتمند دارد. باید NGOهایی راه‌اندازی شوند و با دانش و کارآمد کار کنند.
تلویزیون در کجای کار اشتباه کرده؟
وی در پاسخ به این سؤال که تلویزیون در کجای کار اشتباه کرده و باید چه کار کند، خاطرنشان کرد: کسانی که آن موقع در گروه‌های کودک کار می‌کردند افراد متخصصی در زمینه ساخت برنامه برای کودکان، خردسالان و نوجوانان به کار می‌گرفتند. این‌ها کسانی بودند که تحصیلات و تجربیات لازم در این زمینه داشتند. عشق و علاقه‌شان به بچه‌ها واقعی بود. لذا سعی می‌کردند اطلاعات راجع به برنامه‌سازی را از همه‌جا بدست بیاورند و خودشان را با خواسته‌های کودک تطبیق بدهند. متأسفانه تا آنجا که من اطلاع دارم امروز کمتر از آن اتاق فکرها و افراد متخصص در زمینه کودک فعال هستند؛ بعضاً علاقه‌مندند برنامه‌های کودک بسازند اما نه آن‌طور که باید و شاید. برنامه‌های شبکه کودک را دیدم تعداد زیادی کارتون‌های قدیمی‌اند که هنوز دوست‌داشتنی‌اند و کمتر به کار جدیدِ دلچسبی رسیده‌ام. شاید بعضاً برنامه‌هایی خوب باشد اما در حدی که بتواند علاقه‌مندان زیادی را جذب کند، نیست. دلیلش هم این است از افراد متخصص در حوزه شناختی کودک، خردسال و نوجوان استفاده نمی‌شود.
این مجری قدیمی تلویزیون با اشاره به اینکه باید همه دلسوزان کودکان برنامه‌سازی کنند، تأکید کرد: به گمان من باید تمام کسانی که دلسوزِ کودکان‌اند، برنامه‌سازی کنند. کسانی که دغدغه تربیت کودکان را دارند و به آینده بچه‌ها می‌اندیشند. آموزش‌هایی که برای بچه‌ها می‌گذارند، باید آموزش‌هایی باشد برای آینده‌شان هم مفید باشد. اگر این آموزش‌ها به شکلی طراحی شود که با روحیات بچه‌ها سازگار باشد حتماً جواب مثبتی می‌گیرد. بچه‌ها در هر گروه سنی علایقی دارند، اگر تلویزیون بتواند مجموعه‌ای از برنامه‌هایی که سرگرم‌کننده‌اند، آموزش‌های خیلی ملایم، مثبت و دوست‌داشتنی برای کودکان طراحی کرده‌اند، ارائه دهند مخاطب، مدیومی غیر از تلویزیون انتخاب نمی‌کند.
بررسی مختصات سینمای کودک و نوجوان در گفت‌وگو با مدیر شبکه کودک لبنانمیخواهند کاری کنند اما عملی نمی‌بینیم
رضایی در خصوص همکاری با تلویزیون گفت: ادعا می‌کنند می‌خواهیم کار کنیم و عملاً دوستان و همکارانی که می‌خواهند کاری ارائه بدهند به درِ بسته می‌خورند. من خودم یکی دو مورد با دوستان و همکاران رفته‌ایم و گفته‌ایم؛ یا ما را به اسپانسر ارجاع می‌دهند و یا می‌گویند بودجه نداریم و یا کار را به زمان دیگری موکول می‌کنند. به امید روزی که مسئولین فقط ادعا نکنند و برنامه‌های کودک برایشان مهم باشد. اما تلویزیون برای اینکه بتواند کارهای بهتری در حوزه کودک ارائه بدهد به نظر می‌آید سیاستگذاری‌ها و اهدافش را در این زمینه باید بازنگری کند. همچنین تلویزیون می‌تواند از افراد کاربلد و تهیه‌کنندگان قدیمی که دور مانده و خانه‌نشین و بیکار مانده‌اند، استفاده کند. هنوز بازنشسته نشده‌اند و از نظرات‌شان استفاده نشده است. در کارنامه‌شان کارهای ماندگار و درخشانی وجود دارد. متأسفم از اینکه برنامه‌های تلویزیون محتوای کافی ندارند، متأسفانه فقط حرف زده می‌شود و عملی نمی‌بینیم.
انتهای پیام/
مدیررسانهای پرسپولیس: سپاهان به جای شکایت بیجا، عذرخواهی کند