به نقل از «ایسنا»

شناسایی اختلال بیش فعالی و نقص توجه در کودکان

تاریخ انتشار: ۲۹ مهر ۱۳۹۹ | کد خبر: ۲۹۷۰۰۹۱۹

اختلال بیش فعالی و نقص توجه (Attention Deficit Hyperactivity Disorder)، یک اختلال رشدی عصبی است که بایستی در سنین پایین کودک شناسایی شود و آمار نشان می‌دهد که حدود ۵ درصد از کودکان دچار آن هستند.

به گزارش ایسنا، بنابراعلام مای اسمارت ژن، در ادامه نگاهی میاندازیم به نشانه‌های انواع بیش فعالی- نقص توجه و همینطور روش‌های تشخیصی و اشتباهات و در ادامه نیز با ارزیابی ژنتیکی اختلالات آشنا خواهیم شد که احتمال بروز اختلالاتی مثل بیش‌فعالی، طیف اوتیسم و .

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

.. را در افراد بررسی می‌کند و دقت تشخیص را با بررسیّ‌های ژنتیکی بالا می‌برد.

نشانه ها و علایم اختلال بیش فعالی و نقص توجه

کودکان بیش‌فعال، از نوع کم‌توجه، کودکانی هستند که اغلب نمی‌توانند به جزییات توجه دقیق داشته باشند و خطاهایی که از آن‌ها سر می‌زند اغلب از بی‌توجهی آن‌ها است. کودکان بیش فعال از نوع تکانه ای نیز صبر و تحمل کمتری دارند.

علائم بیش‌فعالی کودک از نوع بی‌توجهی:

۱. اغلب وسایلش را گم می کند.

۲. فراموش کاری در کارهای روزمره.

۳. در حفظ توجه روی تکالیف و انجام بازی‌ها مشکل دارد.

۴. نمی تواند وظایف و مسئولیت‌ها و تکالیفش را به پایان برساند و در حین انجام کار حواسش پرت می‌شود و کار را نیمه کاره، رها می کند و سرگرم کار دیگری می‌شود.

۵. از کارهایی که نیازمند این است که برای مدت زیادی بنشیند و فعالیتی انجام دهد دوری می‌کند.

۶. اغلب وقتی با او صحبت می‌شود به نظر می‌رسد که گوش نمی‌دهد مثلا حواسش جای دیگری است حتی اگر هیچ عاملی برای حواس پرتی در محیط وجود نداشته باشد.

علائم بیش‌فعالی کودک از نوع تکانه‌ای:

۱. در بیشتر مواقعی که باید سر جایش بنشیند صندلی را ترک می کند مانند سرکلاس.

۲. اغلب در جاهایی که مناسبتی ندارد می‌دود و یا از در و دیوار بالا می‌رود.

۳. اغلب نمی‌تواند بدون سرصدا به بازی و سایر فعالیت‌ها بپردازد.

۴. روی صندلی وول می‌خورد و با دست و پاهایش ور می رود یا آنها را تکان می‌دهد.

۵. اغلب در حال حرکت است مثلا نمی‌تواند یک جا ثابت بماند و اگر مدت طولانی یک جا بماند احساس ناراحتی می کند.

۶. اغلب زیاد حرف می زند.

۷. نمی تواند منتظر نوبتش بماند مثلا در صف‌ها.

زمان تشخیص اختلال نقص توجه و بیش فعالی

تشخیص این اختلال قبل از ۴ سالگی کار بسیار دشواری است و در بیشتر موارد این اختلال در دوران تحصیل ابتدایی و پیش دبستانی تشخیص داده می‌شود زمانی که نقص توجه موجب افت تحصیلی در کودک می‌شود اما با ارزیابی ژنتیکی می‌توان از احتمال ابتلا به این اختلال درسال‌های اولیه زندگی کودک نیز آگاه شد.

دلایل ابتلا کودک به اختلال نقص توجه و بیش فعالی

دلایل ابتلا به بیش فعالی احتمالا ترکیبی از عوامل ژنتیکی و محیطی است اما موارد دیگری نیز ممکن است باعث ایجاد این اختلال شوند:

. وراثت (ارزیابی‌های ژنتیکی اختلالات این مورد را مورد بررسی قرار می‌دهند.)

. عفونت در هنگام دوران جنینی

. مصرف الکل و سیگار در مادر هنگام بارداری

. بدرفتاری در دوران کودکی

. تغییر مکرر سرپرست کودک

تشخیص اختلال بیش فعالی و نقص توجه برای کودکان

نشانه های اختلال ADHD یا بیش فعالی و نقص توجه عمدتا در پیش دبستانی یا دبستان، زمانی‌ که کودک دچار مشکلاتی در مدرسه و درس می‌شود، تشخیص داده می‌شوند.

بسته به رویکردهای روانشناس، تست های تشخیصی مختلف انتخاب می‌شود. تست های پرسشنامه ای، ژنتیکی و مصاحبه ای انجام می شود و همچنین ممکن است از نوارهای مغزی نیز برای ارزیابی استفاده شود.

با توجه به اینکه، وراثت نقش بسیار مهمی در اختلال بیش فعالی و نقص توجه بازی می‌کند،‌ تست ژنتیکی می‌تواند بسیار به روند تشخیص کمک کند. امروزه با پیشرفت علم و تکنولوژی با استفاده از داده های ژنتیکی کودک می‌توان ریسک ابتلای کودک به اختلال ADHD را فهمید.

با این کار، از سنین بسیار پایین که همان سنین طلایی رشدی و یادگیری کودک است، می توان به او کمک کرد تا مشکلات ناشی از این اختلال، برای او کمرنگ تر شود.

تشخیص‌های اشتباه اختلالات

اختلال بیش فعالی و نقص توجه می‌تواند با اختلالات دیگری از جمله اختلال نافرمانی مقابله جویانه، اختلال اتیسم، اختلال یادگیری، کم توانی هوشی، اختلال دلبستگی واکنشی اشتباه گرفته شود. اگر تشخیص صحیح نباشد و ریشه بیماری به درستی شناسایی نشود، قطعا درمان نیز مسیر درستی را طی نخواهد کرد.

به عنوان مثال در اختلال نافرمانی کودک به دلیل مقاومت در مقابل دستورات و درخواست دیگران تکالیفش را انجام نمی دهد و یا به مدرسه نمی رود و این رفتار ها ناشی از نافرمانی کودک است اما در اختلال تقص توجه، کودک به علت عدم توانایی حفظ تمرکز و فراموش‌کاری و تکانشگری در انجام تکالیفش دچار مشکل می شود.

در مثالی دیگر برای افتراق اختلال اتیسم از  ADHD باید این نکته را در نظر داشته باشیم که کودک اتیسم به علت مشکلات ارتباطی و انزوا، از سوی همسالان طرد می شود در حالی که ADHD کودک به دلیل خودکنترلی ضعیف یا تکانشگری در ارتباط با همسالان دچار مشکل می شوند.

با توجه به اینکه درمان های دارویی هم علاوه بر رفتاردرمانی برای این کودکان در نظر گرفته می شود برای تشخیص دقیق تر اختلال، تست ژنتیکی توصیه می شود.

مجموعه مای اسمارت ژن، در این راستا برای کمک به کودکان و خانواده ها، ارزیابی جامع ژنتیکی مرتبط با اختلالات ذهنی را ارایه می دهد که برای کسب اطلاعات بیشتر با شماره ۶۶۰۵۱۸۵۵ تماس حاصل کنید.

انتهای رپرتاژ آگهی

منبع: ایسنا

کلیدواژه: کودکان اختلال بیش فعالی و نقص توجه

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.isna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایسنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۹۷۰۰۹۱۹ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

برنامه کودکی نداریم که درباره «جیغ و دست و هورایش» صحبت کنیم

بازنگری در فرمول «جیغ و دست و هورا» در ساخت برنامه‌های تلویزیون به عبارتی تبدیل شد که همه درباره‌اش صحبت می‌کنند. مجری قدیمی که اعتقاد دارد از آن برنامه‌های جذاب و کودکانه خبری نیست که بیاییم درباره اینکه جیغ و دست و هورا باشد یا نباشد صحبت کنیم. - اخبار فرهنگی -

به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، امروز بحث‌های متفاوتی درباره فقدانِ محتوا برای خردسالان، کودکان و نوجوانان در تلویزیون می‌شود، برنامه‌هایی که خلاقیت و نوآوری ندارند و فقط برخی از کاراکترهای کودکانه به فرمول جیغ و دست و هورا روی می‌آورند. در گذشته‌ای نه چندان دور درباره این نکته صحبت شده بود اما انتقاد هنرمند پیشکسوت کودک در جریان جشنواره عروسکی تلویزیون (عروسک‌خونه) دوباره انتقادات را به این سمت آورد. 

روز گذشته با یکی از پزشکان حوزه کودک در خصوص دعوت کودکان به جیغ و دست و هورا صحبت کردیم که او هم اعتقاد داشت ایجاد نشاط درونی باید در دستور کار تلویزیونی‌ها قرار بگیرد نه یک تخلیه انرژی آنی و لحظه‌ای؛ که البته این اتفاق هم در نوعِ‌خودش لازم است اما کامل و جامع نیست. 

الهه رضایی مجری و برنامه‌ساز قدیمیِ تلویزیون است که شاید بهترین سال‌های کودکانه شبکه یک با اجرای او در خاطره‌ها مانده باشد؛ او در جریان گفت‌وگو با خبرنگار تسنیم  بارها به جمله‌ای اشاره کرد که انتقاد بسیاری از کاربلدها و قدیمی‌های عرصه کودک است؛ متأسفانه کودک و نوجوان در کشور ما به فراموشی سپرده شده و دغدغه نیستند. چرا که به تعبیرِ رضایی، ما استعدادها و تهیه‌کنندگان قدرتمندی در حوزه کودک داریم که بخشی از آن‌ها کنار گذاشته شدند و یا به ورطه فراموشی سپرده شدند. 

او در این گفت‌وگو، دست و جیغ و هورا را آفتِ برنامه‌سازی کودک عنوان کرد و گفت: امروز برنامه‌هایی ساخته می‌شود که آهنگی می‌زنند و مجری فریاد می‌زند دست و جیغ و هورا! یا بچه‌هایشان را می‌آورند تا دیده شوند، این برنامه‌سازی نیست! 

جیغ و دست و هورا برای تخلیه انرژی خوب است نه برنامه‌سازی تلویزیون!

این مجری قدیمی تلویزیون به خبرنگار تسنیم گفت: جیغ و دست و هورا برای تخلیه انرژی لازم است خصوصاً برای خردسالان و مدتی به یک روشی تبدیل شد که یکی از مدارس تهران این کار را شروع کرد. صبح برای اینکه انرژی بچه‌ها را افزایش بدهد این کار را می‌کردند و روش خوبی است. اما نه به عنوان برنامه‌سازی‌های تلویزیون! البته که این روزها برنامه کودکی نداریم که بخواهیم درباره جیغ و دست و هورایش با هم بحث کنیم. ناگفته نماند که دوره‌ای همه برنامه‌های کودک تلویزیون همین کار را می‌کردند تا به گونه‌ای حواسِ کودکان را پرت کنند چون خلاقیت و نوآوری نداشتند که به رخ بکشند. 

نمی‌گویم این کار ممنوع است!

وی افزود: باز هم درباره «جیغ و دست و هورا» این نکته را باید یادآور شوم که من نگفتم و نمی‌گویم این کار ممنوع است و به طورکل نباشد. اما به اندازه کافی بایستی این اتفاق بیفتد که در آن صورت اشکالی ندارد. منتها اگر بیش از اندازه در هر کاری باشد یا در مراسم و برنامه تلویزیون، به کودکان هیچ کمکی نمی‌کند و اتفاقاً گاهی اوقات «آزاردهنده» هم خواهد بود. در هر چیزی افراط و تفریط دردسرساز است. نه خیلی همه‌چیز آرامِ آرام و نه شلوغِ شلوغ که بقیه را اذیت کند. ممکن است بچه‌ها در برهه‌ای هم لذت ببرند اما کار اصولی نیست و به اندازه و گهگاهی هم اتفاق بیفتد ایرادی ندارد. 

شکل‌گیری نشاط کودکان با جیغ و دست و هورا یا اتفاقی درونی؟!

اصلاً نیازی به این همه شلوغ‌بازی نبود

رضایی در ادامه اضافه کرد:‌ کودکان از صفر تا 6 سالگی بهترین مقطع یادگیری‌شان است. سن تربیت‌پذیری، آینده‌سازی و استعدادیابی در این زمان اتفاق می‌افتد. باید از طریق برنامه‌سازی به‌طور غیرمستقیم و مستقیم و با بازی‌های درست و کاربردی،‌ مهارت‌افزایی را رونق دهیم، اما همواره مجری فریاد می‌زند جیغ و هورای بلند و این روزها هم لباس‌های رنگارنگ بپوشند. این نوع اتفاقات نمی‌تواند برای کودک، فرهنگ‌سازی کند یا تأثیرگذار باشد. بچه‌ها نمی‌توانند الان در این شرایطی که برایشان فراهم شده انرژی‌شان را تخلیه کنند. اگر مسابقاتی برای بچه‌ها بگذارند که این بچه‌ها بتوانند انرژی‌شان را تخلیه کنند. اگر خلاقیت‌هایی را برای بچه‌ها ایجاد کنند. برنامه‌هایی که بتواند از خلاقیت‌های بچه‌ها استفاده کند، بسازند. همان‌طور که در گذشته هم این نوع برنامه‌ می‌ساختند؛ اصلاً نیازی به این همه شلوغ‌بازی نبود. باید این شلوغ بازی‌ها را کم کنند. اصلاً چه دلیلی دارد برنامه‌های تلویزیون که دست می‌زنند، جیغ و هورا بکشند.

وی خاطرنشان کرد: جیغ زدن برای تخلیه انرژی است اما نه در استودیو و برنامه‌ای که قرار است حرف‌های مهمی را در قالب مفاهیم کودکانه بزند. چون دستشان خالی از مفهوم و ارزش است به سمت چنین حرکت‌هایی می‌روند تا خلأهای ذاتی برنامه‌سازی را پُر کنند.کاری ندارند غیر از اینکه چند دقیقه‌ای با این دست و جیغ و هورا بگذرانند. اما اگر برنامه، مسابقه و خلاقیت و بینشی داشته باشد آن وقت می‌بینید که حواسِ کودک را پرتِ این نوع حرکت‌ها نمی‌کنند و فرصت کمتری را برای این همه سر و صدا اختصاص می‌دهند.

چرا ترجمه‌ها در حوزه کودک و نوجوان بر تألیف پیشی گرفت؟

کودک در تلویزیون و رسانه برای کسی مهم نیست

رضایی با اشاره به اینکه هنوز هم این نکته را تکرار می‌کنم کودک در تلویزیون و مجموعه رسانه برای کسی مهم نیست، افزود: بچه‌ها برایشان ارزش ندارند؛ اگر ارزشمند باشند باید سعی کنند روشی را انتخاب کنند که در راستای نیاز و علایق‌ کودکان قدم بردارند. آنچه که به نظر می‌آید با سبک زندگی خانواده‌های ایرانی‌ها تطبیق داشته باشد. البته برای تلاشگران شبکه کودک احترام زیادی قائلم اما احساس می‌کنم برخی از مسئولان خصوصاً در شبکه کودک، اطلاعات کودک، روانشناسی کودک و نیازسنجی‌های کودک را نمی‌شناسند، شاید نمی‌دانند بایدها و نبایدهایشان چیست که یاد بگیرند. چون ما معضلات بزرگی در جامعه‌مان داریم و فضا را جدّی نگیریم، فرهنگ‌مان از دست می‌رود. وقتی درباره خطر اعتیاد، کودکان کار و خیلی از معضلات دیگر هم صحبت می‌کنیم برخی‌ها می‌خندند و جدّی نمی‌گیرند. این فضاها واقعاً نیازمند کار جامعه‌شناسی دقیق و ساماندهی قدرتمند دارد. باید NGOهایی راه‌اندازی شوند و با دانش و کارآمد کار کنند.

تلویزیون در کجای کار اشتباه کرده؟

وی در پاسخ به این سؤال که تلویزیون در کجای کار اشتباه کرده و باید چه کار کند، خاطرنشان کرد: کسانی که آن موقع در گروه‌های کودک کار می‌کردند افراد متخصصی در زمینه ساخت برنامه برای کودکان، خردسالان و نوجوانان به کار می‌گرفتند. این‌ها کسانی بودند که تحصیلات‌ و تجربیات لازم در این زمینه داشتند. عشق و علاقه‌شان به بچه‌ها واقعی بود. لذا سعی می‌کردند اطلاعات راجع به برنامه‌سازی را از همه‌جا بدست بیاورند و خودشان را با خواسته‌های کودک تطبیق بدهند. متأسفانه تا آنجا که من اطلاع دارم امروز کمتر از آن اتاق فکرها و افراد متخصص در زمینه کودک فعال هستند؛ بعضاً علاقه‌مندند برنامه‌های کودک بسازند اما نه آن‌طور که باید و شاید. برنامه‌های شبکه کودک را دیدم تعداد زیادی کارتون‌های قدیمی‌اند که هنوز دوست‌داشتنی‌اند و کمتر به کار جدیدِ دلچسبی رسیده‌ام. شاید بعضاً برنامه‌هایی خوب باشد اما در حدی که بتواند علاقه‌مندان زیادی را جذب کند، نیست. دلیلش هم این است از افراد متخصص در حوزه شناختی کودک، خردسال و نوجوان استفاده نمی‌شود.

این مجری قدیمی تلویزیون با اشاره به اینکه باید همه دلسوزان کودکان برنامه‌سازی کنند، تأکید کرد: به گمان من باید تمام کسانی که دلسوزِ کودکان‌اند، برنامه‌سازی کنند. کسانی که دغدغه تربیت کودکان را دارند و به آینده بچه‌ها می‌اندیشند. آموزش‌هایی که برای بچه‌ها می‌گذارند، باید آموزش‌هایی باشد برای آینده‌شان هم مفید باشد. اگر این آموزش‌ها به شکلی طراحی شود که با روحیات بچه‌ها سازگار باشد حتماً جواب مثبتی می‌گیرد. بچه‌ها در هر گروه سنی علایقی دارند، اگر تلویزیون بتواند مجموعه‌ای از برنامه‌هایی که سرگرم‌کننده‌اند، آموزش‌های خیلی ملایم، مثبت و دوست‌داشتنی برای کودکان طراحی کرده‌اند، ارائه دهند مخاطب، مدیومی غیر از تلویزیون انتخاب نمی‌کند.

بررسی مختصات سینمای کودک و نوجوان در گفت‌وگو با مدیر شبکه کودک لبنان

می‌خواهند کاری کنند اما عملی نمی‌بینیم

رضایی در خصوص همکاری با تلویزیون گفت: ادعا می‌کنند می‌خواهیم کار کنیم و عملاً دوستان و همکارانی که می‌خواهند کاری ارائه بدهند به درِ بسته می‌خورند. من خودم یکی دو مورد با دوستان و همکاران رفته‌ایم و گفته‌ایم؛ یا ما را به اسپانسر ارجاع می‌دهند و یا می‌گویند بودجه نداریم و یا کار را به زمان دیگری موکول می‌کنند. به امید روزی که مسئولین فقط ادعا نکنند و برنامه‌های کودک برایشان مهم باشد. اما تلویزیون برای اینکه بتواند کارهای بهتری در حوزه کودک ارائه بدهد به نظر می‌آید سیاستگذاری‌ها و اهدافش را در این زمینه باید بازنگری کند. همچنین تلویزیون می‌تواند از افراد کاربلد و تهیه‌کنندگان قدیمی که دور مانده و خانه‌نشین و بیکار مانده‌اند، استفاده کند. هنوز بازنشسته نشده‌اند و از نظرات‌شان استفاده نشده است. در کارنامه‌شان کارهای ماندگار و درخشانی وجود دارد. متأسفم از اینکه برنامه‌های تلویزیون محتوای کافی ندارند، متأسفانه فقط حرف زده می‌شود و عملی نمی‌بینیم.

انتهای پیام/