به نقل از «ایسنا»

اختلال بیش فعالی و کمبود توجه در کودک چیست؟

تاریخ انتشار: ۱۷ دی ۱۳۹۹ | کد خبر: ۳۰۵۹۰۸۸۶

آیا فکر می‌کنید کودک شما مبتلا به اختلال کم‌توجهی-بیش‌فعالی یا اختلال ADHD است؟ در این متن، به نحوه‌ی تشخیص علائم و نشانه‌های اختلال کم‌توجهی-بیش‌فعالی پرداخته شده و پیشنهاداتی در اختیار شما قرار می‌دهد.

به گزارش ایسنا، بنابراعلام کتاب هدهد، اگر کودکی مبتلا به اختلال کم‌توجهی_‌بیش‌فعالی (اختلال ADHD) باشد، به این معنی است که او با مشکلات زیر روبه‌روست:

توجه کردن: برای مثال، تمرکز کردن بر کارها برای این افراد دشوار است.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

بیش‌فعال بودن: برای مثال، نشستن طولانی‌مدت برای آن‌ها دشوار است.

کنترل کردن تکانش‌ها: برای مثال، آن‌ها قبل از اینکه فکر کنند دست به عمل می‌زنند.

در این کودکان، قسمت‌های گوناگون مغز طبق روال معمول با یکدیگر ارتباط برقرار نمی‌کنند. به همین دلیل، شاید آن‌ها بیش از همسالان‌شان در زمینه‌ی تفکر، یادگیری، ابراز احساسات یا کنترل رفتار مشکل داشته باشند.

اکثر کودکان گاهی چنین مشکلاتی دارند، اما در کودکان مبتلا به اختلال ADHD چنین مشکلاتی بیشتر اوقات اتفاق می‌افتد و تأثیر زیادی بر زندگی روزمره‌ی آن‌ها دارد.

علت دقیق اختلال ADHD معلوم نیست. اما می‌دانیم که این اختلال به دلیل والدین بد یا بدتربیتی به وجود نمی‌آید.

علائم اختلال ADHD

این علائم به دو گروه تقسیم می‌شوند:

۱. علائم بی‌توجهی

این بدان معنی است که کودک:

زیاد به جزئیات توجه نمی‌کند و به دلیل «بی‌احتیاطی» اشتباهاتی از او سر می‌زند.

دستورالعمل‌ها را به‌سختی دنبال می‌کند و در به پایان رساندن کارهایی مانند مشق‌شب یا کارهای خانه مشکل دارد.

به‌سختی به مسائل توجه می‌کند.

حواسش اغلب با چیزهای کوچک پرت می‌شود.

در به خاطر سپردن مسائل روزمره مشکل دارد.

از انجام دادن وظایفی که به تلاش ذهنی زیادی نیاز دارند، مثل انجام دادن تکالیف مدرسه اجتناب می‌کند.

به نظر می‌رسد زمانی‌که با او صحبت می‌کنید به شما گوش نمی‌دهد.

در نظم دادن به کارها یا انجام دادن به موقع کارها مشکل دارد.

اغلب وسایلی مانند مداد، کتاب، کیف پول، کلید یا تلفن‌ همراه را گم می‌کند.

۲. علائم بیش‌فعالی/ تکانشی

این بدان معنی است که کودک:

خیلی تکان می‌خورد و نمی‌تواند آرام بنشیند.

همیشه عجله دارد.

این‌ور و آن‌ور می‌چرخد و از چیزها بالا می‌رود.

زیاد حرف می‌زند.

شرکت در فعالیت‌ها یا بی‌سروصدا بازی کردن برایش دشوار است.

در نشستن سر کلاس درس یا میز شام مشکل دارد.

بی‌تاب است.

بی‌اختیار و بدون فکر حرف می‌زند.

وسط صحبت یا بازی دیگران می‌پرد یا بدون سؤال کردن از وسایل دیگران استفاده می‌کند.

حتی اگر کودک شما علائمی مانند موارد ذکر ‌شده را از خود نشان دهد، همیشه به این معنی نیست که مبتلا به اختلال ADHD است. مشکلات دیگری نیز وجود دارد که شاید باعث بروز رفتارهایی شبیه اختلال ADHD شود. برای مثال، مشکلات سلامتی و احساسی، اختلال در خواب یا وجود مشکلاتی در مدرسه. به همین دلیل است که کودک شما باید به‌درستی ارزیابی شود.

تشخیص اختلال ADHD: وظیفه‌ی متخصصان است که به آن رسیدگی کنند

بسته به علائم بیش‌فعالی در کودکان، احتمالاً یکی از این سه نوع اختلال کم‌توجهی‌_‌بیش‌فعالی (اختلال ADHD) در کودکان تشخیص داده می‌شود:

اختلال ADHD نوع ترکیبی: کودکان این دسته، تمام علائم بیش‌فعالی-تکانشی و بی‌توجهی را در خود دارند. آن‌ها در تمرکز کردن مشکل دارند، ناآرام و بی‌قرارند و همیشه در حال حرکت کردن هستند و اغلب بدون فکر عمل می‌کنند.

اختلال ADHD نوع بی‌توجهی: کودکان این دسته، نشانه‌های بی‌توجهی را از خود بروز می‌دهند. آن‌ها در تمرکز کردن، به خاطر سپردن دستورالعمل‌ها، توجه کردن و به پایان رساندن کارها مشکل دارند.

اختلال ADHD نوع بیش‌فعالی-تکانشی: کودکان این دسته، بیشتر علائم بیش‌فعالی-تکانشی دارند. آن‌ها همیشه در حرکت هستند، بیشتر اوقات عجله دارند و اغلب بدون فکر عمل می‌کنند.

پزشکان برای بررسی علائم اختلال ADHD در کودک، از دستورالعمل‌های دقیقی استفاده می‌کنند. آن‌ها مواردی از جمله:

سن کودک: علائم کودک باید قبل از ۱۲ سالگی شروع شود. برای تشخیص اختلال ADHD کودک حداقل باید پنج سال داشته باشد؛ زیرا احتمالاً دلایل زیادی برای این نوع رفتارها در سن کمتر وجود دارد.

تعداد علائم: تشخیص خاص اختلال ADHD به تعداد علائم بی‌توجهی، بیش‌فعالی/تکانشی کودک بستگی دارد.

مدت زمان علائم: کودک حداقل باید شش ماه نشانه‌های بیماری را بروز دهد.

شدت علائم: همه‌ی کودکان گاهی بی‌قرار هستند و بدون فکر عمل می‌کنند، اما کودکان مبتلا به اختلال ADHD به مراتب بیش از سایر کودکان هم‌سن‌وسال خود رفتارهای بیش‌فعالی و تکانشی دارند. همچنین، علائم باید حداقل در دو زمینه از زندگی کودک خلل ایجاد کند، برای مثال، مدرسه، خانه یا مهدکودک.

تشخیص اختلال ADHD کار ساده‌ای نیست، زیرا اختلال ADHD می‌تواند با سایر مشکلات پزشکی و رفتاری هم‌پوشانی داشته باشد. اما تشخیص صحیح موجب می‌شود روند درمان بیش‌فعالی در کودکان با شرایط مناسبی پیش رود.

اختلال ADHD و نوجوانان

کودک مبتلا به اختلال ADHD در سال‌های نوجوانی با مشکلات بیشتری روبه‌روست. از سوی دیگر، شاید کودک شما برای مدیریت علائم خود از استراتژی‌های مؤثری استفاده کند.

با بزرگ‌تر شدن کودک، شاید علائم اختلال ADHD تغییر کند یا کاهش یابد. برای مثال، شاید کودک هنوز در تمرکز کردن و به خاطر سپردن مسائل مشکل داشته باشد، اما علائم بیش‌فعالی در او کم شده باشد.

برخی کودکان مبتلا به اختلال ADHD در بزرگسالی دیگر علائمی ندارند.

زندگی روزمره‌ی کودکان مبتلا به اختلال ADHD

کودکان مبتلا به اختلال ADHD می‌توانند بسیار خلاق باشند و برای انجام دادن کارهایی که دوست دارند وقت زیادی صرف کنند؛ همچنین آن‌ها بیش از سایر کودکان برای چیزهای جدید تلاش می‌کنند.

اما زندگی با اختلال ADHD برای کودکان و خانواده‌های آن‌ها مشکل‌آفرین است.

برای نمونه، شاید برخی از این کودکان در خوابیدن مشکل داشته باشند و کل شب را بیدار بمانند و برخی به اختلال نافرمانی مقابله‌ای (ODD) و اختلال سلوک، اضطراب در دوران کودکی و نوجوانی یا افسردگی نوجوانی مبتلا ‌شوند.

اما اختلال ADHD را می‌توان کنترل کرد. متخصصان سلامتی می‌توانند با شما همکاری کنند تا راهبردهای مؤثری را برای کنترل آن در خانه و مدرسه به کار ببرید. خواندن کتاب با موضوع بیش‌فعالی در کودکان نیز می‌تواند به شما کمک کند.

انتهای رپرتا آگهی

منبع: ایسنا

کلیدواژه: بیش فعالی بیش فعالی در کودکان کودکان مبتلا به اختلال ADHD اختلال کم توجهی علائم بیش فعالی بیش فعالی تمرکز کردن انجام دادن برای مثال بی توجهی کودک شما بدون فکر علائم بی ی کودکان

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.isna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایسنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۰۵۹۰۸۸۶ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

برنامه کودکی نداریم که درباره «جیغ و دست و هورایش» صحبت کنیم

بازنگری در فرمول «جیغ و دست و هورا» در ساخت برنامه‌های تلویزیون به عبارتی تبدیل شد که همه درباره‌اش صحبت می‌کنند. مجری قدیمی که اعتقاد دارد از آن برنامه‌های جذاب و کودکانه خبری نیست که بیاییم درباره اینکه جیغ و دست و هورا باشد یا نباشد صحبت کنیم. - اخبار فرهنگی -

به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، امروز بحث‌های متفاوتی درباره فقدانِ محتوا برای خردسالان، کودکان و نوجوانان در تلویزیون می‌شود، برنامه‌هایی که خلاقیت و نوآوری ندارند و فقط برخی از کاراکترهای کودکانه به فرمول جیغ و دست و هورا روی می‌آورند. در گذشته‌ای نه چندان دور درباره این نکته صحبت شده بود اما انتقاد هنرمند پیشکسوت کودک در جریان جشنواره عروسکی تلویزیون (عروسک‌خونه) دوباره انتقادات را به این سمت آورد. 

روز گذشته با یکی از پزشکان حوزه کودک در خصوص دعوت کودکان به جیغ و دست و هورا صحبت کردیم که او هم اعتقاد داشت ایجاد نشاط درونی باید در دستور کار تلویزیونی‌ها قرار بگیرد نه یک تخلیه انرژی آنی و لحظه‌ای؛ که البته این اتفاق هم در نوعِ‌خودش لازم است اما کامل و جامع نیست. 

الهه رضایی مجری و برنامه‌ساز قدیمیِ تلویزیون است که شاید بهترین سال‌های کودکانه شبکه یک با اجرای او در خاطره‌ها مانده باشد؛ او در جریان گفت‌وگو با خبرنگار تسنیم  بارها به جمله‌ای اشاره کرد که انتقاد بسیاری از کاربلدها و قدیمی‌های عرصه کودک است؛ متأسفانه کودک و نوجوان در کشور ما به فراموشی سپرده شده و دغدغه نیستند. چرا که به تعبیرِ رضایی، ما استعدادها و تهیه‌کنندگان قدرتمندی در حوزه کودک داریم که بخشی از آن‌ها کنار گذاشته شدند و یا به ورطه فراموشی سپرده شدند. 

او در این گفت‌وگو، دست و جیغ و هورا را آفتِ برنامه‌سازی کودک عنوان کرد و گفت: امروز برنامه‌هایی ساخته می‌شود که آهنگی می‌زنند و مجری فریاد می‌زند دست و جیغ و هورا! یا بچه‌هایشان را می‌آورند تا دیده شوند، این برنامه‌سازی نیست! 

جیغ و دست و هورا برای تخلیه انرژی خوب است نه برنامه‌سازی تلویزیون!

این مجری قدیمی تلویزیون به خبرنگار تسنیم گفت: جیغ و دست و هورا برای تخلیه انرژی لازم است خصوصاً برای خردسالان و مدتی به یک روشی تبدیل شد که یکی از مدارس تهران این کار را شروع کرد. صبح برای اینکه انرژی بچه‌ها را افزایش بدهد این کار را می‌کردند و روش خوبی است. اما نه به عنوان برنامه‌سازی‌های تلویزیون! البته که این روزها برنامه کودکی نداریم که بخواهیم درباره جیغ و دست و هورایش با هم بحث کنیم. ناگفته نماند که دوره‌ای همه برنامه‌های کودک تلویزیون همین کار را می‌کردند تا به گونه‌ای حواسِ کودکان را پرت کنند چون خلاقیت و نوآوری نداشتند که به رخ بکشند. 

نمی‌گویم این کار ممنوع است!

وی افزود: باز هم درباره «جیغ و دست و هورا» این نکته را باید یادآور شوم که من نگفتم و نمی‌گویم این کار ممنوع است و به طورکل نباشد. اما به اندازه کافی بایستی این اتفاق بیفتد که در آن صورت اشکالی ندارد. منتها اگر بیش از اندازه در هر کاری باشد یا در مراسم و برنامه تلویزیون، به کودکان هیچ کمکی نمی‌کند و اتفاقاً گاهی اوقات «آزاردهنده» هم خواهد بود. در هر چیزی افراط و تفریط دردسرساز است. نه خیلی همه‌چیز آرامِ آرام و نه شلوغِ شلوغ که بقیه را اذیت کند. ممکن است بچه‌ها در برهه‌ای هم لذت ببرند اما کار اصولی نیست و به اندازه و گهگاهی هم اتفاق بیفتد ایرادی ندارد. 

شکل‌گیری نشاط کودکان با جیغ و دست و هورا یا اتفاقی درونی؟!

اصلاً نیازی به این همه شلوغ‌بازی نبود

رضایی در ادامه اضافه کرد:‌ کودکان از صفر تا 6 سالگی بهترین مقطع یادگیری‌شان است. سن تربیت‌پذیری، آینده‌سازی و استعدادیابی در این زمان اتفاق می‌افتد. باید از طریق برنامه‌سازی به‌طور غیرمستقیم و مستقیم و با بازی‌های درست و کاربردی،‌ مهارت‌افزایی را رونق دهیم، اما همواره مجری فریاد می‌زند جیغ و هورای بلند و این روزها هم لباس‌های رنگارنگ بپوشند. این نوع اتفاقات نمی‌تواند برای کودک، فرهنگ‌سازی کند یا تأثیرگذار باشد. بچه‌ها نمی‌توانند الان در این شرایطی که برایشان فراهم شده انرژی‌شان را تخلیه کنند. اگر مسابقاتی برای بچه‌ها بگذارند که این بچه‌ها بتوانند انرژی‌شان را تخلیه کنند. اگر خلاقیت‌هایی را برای بچه‌ها ایجاد کنند. برنامه‌هایی که بتواند از خلاقیت‌های بچه‌ها استفاده کند، بسازند. همان‌طور که در گذشته هم این نوع برنامه‌ می‌ساختند؛ اصلاً نیازی به این همه شلوغ‌بازی نبود. باید این شلوغ بازی‌ها را کم کنند. اصلاً چه دلیلی دارد برنامه‌های تلویزیون که دست می‌زنند، جیغ و هورا بکشند.

وی خاطرنشان کرد: جیغ زدن برای تخلیه انرژی است اما نه در استودیو و برنامه‌ای که قرار است حرف‌های مهمی را در قالب مفاهیم کودکانه بزند. چون دستشان خالی از مفهوم و ارزش است به سمت چنین حرکت‌هایی می‌روند تا خلأهای ذاتی برنامه‌سازی را پُر کنند.کاری ندارند غیر از اینکه چند دقیقه‌ای با این دست و جیغ و هورا بگذرانند. اما اگر برنامه، مسابقه و خلاقیت و بینشی داشته باشد آن وقت می‌بینید که حواسِ کودک را پرتِ این نوع حرکت‌ها نمی‌کنند و فرصت کمتری را برای این همه سر و صدا اختصاص می‌دهند.

چرا ترجمه‌ها در حوزه کودک و نوجوان بر تألیف پیشی گرفت؟

کودک در تلویزیون و رسانه برای کسی مهم نیست

رضایی با اشاره به اینکه هنوز هم این نکته را تکرار می‌کنم کودک در تلویزیون و مجموعه رسانه برای کسی مهم نیست، افزود: بچه‌ها برایشان ارزش ندارند؛ اگر ارزشمند باشند باید سعی کنند روشی را انتخاب کنند که در راستای نیاز و علایق‌ کودکان قدم بردارند. آنچه که به نظر می‌آید با سبک زندگی خانواده‌های ایرانی‌ها تطبیق داشته باشد. البته برای تلاشگران شبکه کودک احترام زیادی قائلم اما احساس می‌کنم برخی از مسئولان خصوصاً در شبکه کودک، اطلاعات کودک، روانشناسی کودک و نیازسنجی‌های کودک را نمی‌شناسند، شاید نمی‌دانند بایدها و نبایدهایشان چیست که یاد بگیرند. چون ما معضلات بزرگی در جامعه‌مان داریم و فضا را جدّی نگیریم، فرهنگ‌مان از دست می‌رود. وقتی درباره خطر اعتیاد، کودکان کار و خیلی از معضلات دیگر هم صحبت می‌کنیم برخی‌ها می‌خندند و جدّی نمی‌گیرند. این فضاها واقعاً نیازمند کار جامعه‌شناسی دقیق و ساماندهی قدرتمند دارد. باید NGOهایی راه‌اندازی شوند و با دانش و کارآمد کار کنند.

تلویزیون در کجای کار اشتباه کرده؟

وی در پاسخ به این سؤال که تلویزیون در کجای کار اشتباه کرده و باید چه کار کند، خاطرنشان کرد: کسانی که آن موقع در گروه‌های کودک کار می‌کردند افراد متخصصی در زمینه ساخت برنامه برای کودکان، خردسالان و نوجوانان به کار می‌گرفتند. این‌ها کسانی بودند که تحصیلات‌ و تجربیات لازم در این زمینه داشتند. عشق و علاقه‌شان به بچه‌ها واقعی بود. لذا سعی می‌کردند اطلاعات راجع به برنامه‌سازی را از همه‌جا بدست بیاورند و خودشان را با خواسته‌های کودک تطبیق بدهند. متأسفانه تا آنجا که من اطلاع دارم امروز کمتر از آن اتاق فکرها و افراد متخصص در زمینه کودک فعال هستند؛ بعضاً علاقه‌مندند برنامه‌های کودک بسازند اما نه آن‌طور که باید و شاید. برنامه‌های شبکه کودک را دیدم تعداد زیادی کارتون‌های قدیمی‌اند که هنوز دوست‌داشتنی‌اند و کمتر به کار جدیدِ دلچسبی رسیده‌ام. شاید بعضاً برنامه‌هایی خوب باشد اما در حدی که بتواند علاقه‌مندان زیادی را جذب کند، نیست. دلیلش هم این است از افراد متخصص در حوزه شناختی کودک، خردسال و نوجوان استفاده نمی‌شود.

این مجری قدیمی تلویزیون با اشاره به اینکه باید همه دلسوزان کودکان برنامه‌سازی کنند، تأکید کرد: به گمان من باید تمام کسانی که دلسوزِ کودکان‌اند، برنامه‌سازی کنند. کسانی که دغدغه تربیت کودکان را دارند و به آینده بچه‌ها می‌اندیشند. آموزش‌هایی که برای بچه‌ها می‌گذارند، باید آموزش‌هایی باشد برای آینده‌شان هم مفید باشد. اگر این آموزش‌ها به شکلی طراحی شود که با روحیات بچه‌ها سازگار باشد حتماً جواب مثبتی می‌گیرد. بچه‌ها در هر گروه سنی علایقی دارند، اگر تلویزیون بتواند مجموعه‌ای از برنامه‌هایی که سرگرم‌کننده‌اند، آموزش‌های خیلی ملایم، مثبت و دوست‌داشتنی برای کودکان طراحی کرده‌اند، ارائه دهند مخاطب، مدیومی غیر از تلویزیون انتخاب نمی‌کند.

بررسی مختصات سینمای کودک و نوجوان در گفت‌وگو با مدیر شبکه کودک لبنان

می‌خواهند کاری کنند اما عملی نمی‌بینیم

رضایی در خصوص همکاری با تلویزیون گفت: ادعا می‌کنند می‌خواهیم کار کنیم و عملاً دوستان و همکارانی که می‌خواهند کاری ارائه بدهند به درِ بسته می‌خورند. من خودم یکی دو مورد با دوستان و همکاران رفته‌ایم و گفته‌ایم؛ یا ما را به اسپانسر ارجاع می‌دهند و یا می‌گویند بودجه نداریم و یا کار را به زمان دیگری موکول می‌کنند. به امید روزی که مسئولین فقط ادعا نکنند و برنامه‌های کودک برایشان مهم باشد. اما تلویزیون برای اینکه بتواند کارهای بهتری در حوزه کودک ارائه بدهد به نظر می‌آید سیاستگذاری‌ها و اهدافش را در این زمینه باید بازنگری کند. همچنین تلویزیون می‌تواند از افراد کاربلد و تهیه‌کنندگان قدیمی که دور مانده و خانه‌نشین و بیکار مانده‌اند، استفاده کند. هنوز بازنشسته نشده‌اند و از نظرات‌شان استفاده نشده است. در کارنامه‌شان کارهای ماندگار و درخشانی وجود دارد. متأسفم از اینکه برنامه‌های تلویزیون محتوای کافی ندارند، متأسفانه فقط حرف زده می‌شود و عملی نمی‌بینیم.

انتهای پیام/